Σωστά τα 3 σημεία που επισημαίνεις, Χάρη.

Φυσικά οι ιδιωτικές ασφαλιστικές χρεοκοπούν. Στις σύγχρονες συνθήκες, ασφαλές καταφύγιο για αποθεματικά δεν υπάρχει. Οι ασφαλιστικές πρέπει να δεσμεύονται να επενδύουν σε μακροπρόθεσμες επενδύσεις μικρού ρίσκου και μικρού επιτοκίου.
Υπάρχουν δύο ακραίες οικονομικές συμπεριφορές:
- Έξοδα αναλογικά των εσόδων με στόχο την αποταμίευση για τις κακές εποχές, με το μικρό ρίσκο της χρεοκοπίας των φορέων των αποταμιεύσεων.
- Δανεισμός, έξοδα μεγαλύτερα από τα έσοδα και χρεοκοπία, προσδοκία διαγραφής απαιτήσεων κλπ.

Η δεύτερη συμπεριφορά αυξάνει το μικρό ρίσκο της πρώτης συμπεριφοράς. Η ανάπτυξη προϋποθέτει μια κοινωνική συναίνεση που βασίζεται σε ένα κοινό αίσθημα δικαίου.
Είναι δίκαιο να χάνει κάποιος τις ομολογιακές του καταθέσεις και κάποιος άλλος να επιδιώκει να διαγράψει το χρέος του για να μη χάσει το σπίτι "του"?
Όλοι ευχαριστημένοι δεν μπορούν να είναι, ωστόσο το κοινό αίσθημα δικαίου επιτυγχάνεται με ορθές πολιτικές και όχι λαϊκίστικες προσεγγίσεις.

Αν τα δάνεια κάποιων κοκκινίζουν, αντί της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που επιβαρύνει όλους μας, θα αρκούσε η μετατροπή των αποθεματικών των καταθετών σε υλικό πλούτο. Είχες καταθέσεις 150.000? Η τράπεζα δεν μπορεί να σου τα δώσει αλλά σου εγγράφει ακίνητο ίσης αξίας (τα δεσμευμένα από τους "κόκκινους"). Και ο οφειλέτης απαλλάσσεται από το βραχνά του δανείου και ο καταθέτης δεν χάνει τελικά την περιουσία του.